ഒരു വരണ്ട കാറ്റ് എന്നെ തഴുകി അകന്നു പോയി..
അതെന്നെ ഒരിക്കല്‍ക്കൂടി ഓര്‍മ്മിപ്പിച്ചു എന്നേക്കുമായി
നീ എന്നെ വിട്ടുപോവുകയാണെന്ന്
ഒരിക്കലും തിരിച്ചു വരാന്‍ കഴിയാത്തത്രയും അകലേക്ക്...
സ്നേഹത്തിന്‍റെ ചൂടും സൌന്ദര്യവും ആ കാറ്റിനുണ്ടായിരുന്നോ?
ഞാന്‍ നിന്‍റെ ലോകമെന്നൊരു വേള നിന്നെ പറയിപ്പിതെന്തായിരുന്നു?
ഞാനില്ലാത്ത ലോകത്തു നീയില്ലെന്നും നീ പറഞ്ഞിരുന്നില്ലെ?
നമ്മുടെ ലോകത്തു മറ്റൊരാളും വേണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞതും നീയല്ലേ?
എപ്പോഴാണ് നിന്‍റെ വേദനകള്‍ ഞാന്‍ അറിയാതെ പോയത്?
എന്‍റെ പ്രണയും തിരമാലകളെ പോലെ അനാധമായതെപ്പോഴാണ്?
എന്‍റെ ഹൃദയം വിണ്ടു കീറിയത് നീ കാണാതയതും
മായാലോകത്തു നിന്നും നീ മോചിതയായതും ഞാനെന്തേ അറിഞ്ഞില്ല?
ശ്രുതി മീട്ടി ശബ്ദം നശിച്ച വീണയെപ്പോലെ,
എന്‍റെ ഹൃദയത്തിന്‍റെ താളവും നിലച്ചു
കോമാളിയെപ്പോലെ അവസരം
നോക്കാതെ ചിരിക്കുമ്പോളും കരയുന്നു
എന്‍റെ മന്താരവും എന്‍റെ പൂന്തോട്ടവും
മനസ്സിന്‍റെ അകത്തളത്തിലെവിടെയോ ആരുമറിയാതെ കുഴിച്ചുമൂടി
ഉച്ചവെയിലിനുശേഷം കുളിര്‍ക്കാറ്റോടെയെത്തും
സായഹ്നത്തെ പകപ്പോടെ നോക്കി ഞാന്‍ നില്‍പൂ
വ്രണിതമാം എന്‍ശിരസ്സും മനസ്സും
ഹൃദയത്തിനിവിടെ പ്രസക്തിയും നഷ്ടം
ചുട്ടുപഴുത്ത മണല്‍ത്തരികള്‍
എന്‍ കാലുകളെ നോവിച്ചില്ല തെല്ലുപോലും
വേദനിപ്പിച്ചു ഞാന്‍ നിന്നെ ഒരുപാട്‌
സ്വയമറിയാതെ, മനമറിയാതെ
ചെയ്യണം തെറ്റുകള്‍ക്ക്‌ പ്രായശ്ചിത്തമെനിക്ക്‌
ഈരാവിന്‍റെ അന്ത്യയാമത്തിനു മുന്‍പെങ്കിലും
സ്വയം മറന്നൊന്നുറങ്ങണം ഇനിയൊരു
പുരലിക്ക്‌ കാതോര്‍ക്കനില്ലാത്തപോലെ ..
എന്നെത്തനിച്ചാക്കി നീ നടന്ന വഴികള്‍
താണ്ടണമെനിക്ക്‌ നിനക്ക്‌ മുന്‍പേ..
ഇനി ഒരു ജന്‍മം എനിക്കുണ്ടെങ്കില്‍
നീ എനിക്കായി ജനിച്ചിരുന്നെങ്കില്‍
എനിക്കായി പൊഴിക്കരുത്‌ നീ ഒരിറ്റ്‌
ബാഷ്പമൊരിക്കലും, വെന്തുപോയിടും
നിന്നെ മറക്കാനായിരുന്നെങ്കില്‍
എനിക്കൊന്നു ചിരിക്കാനാകുമായിരുന്നു..
ഒരുപ്രഭാതം വിടരട്ടെ, നിനക്കു മുന്‍പില്‍
എന്‍റെ ഓര്‍മ്മകള്‍ തെല്ലുമില്ലാതെ...
